วัชพืช คือ พืชที่เราไม่ต้องการให้เจริญเติบโตภายในแปลงปลูกพืชหลัก แบ่งได้ 2 ประเภท ดังนี้
1. วัชพืชที่แบ่งตามอายุของวัชพืช ได้แก่
1.1 วัชพืชล้มลุก เป็นวัชพืชที่มีอายุปีเดียว หรือไม่เกิน 1 ฤดู ขยายพันธุ์ด้วยเมล็ด เช่น ผักเบี้ย ผักโขม ผักยาง หญ้าปากควาย หญ้าตีนนก เป็นต้น
1.2 วัชพืชยืนต้น หรือวัชพืชข้ามปี เป็นวัชพืชที่มีอายุอยู่ได้หลายปี ขยายพันธุ์ได้ด้วยเมล็ด หัว ลำต้นใต้ดิน ราก เหง้าและไหล เป็นต้น เช่น หญ้าคา หญ้าขน แห้วหมู หญ้าแพรก หญ้าชันกาด สาบเสือ ไมยราบ เป็นต้น
2. วัชพืชที่แบ่งออกตามลักษณะของลำต้น ใบ และลักษณะการดำรงชีวิต ได้แก่
2.1 วัชพืชใบแคบ โดยทั่วไปจะมีลักษณะใบยาว เส้นใบขนานกับตัวใบ ลำต้นกลมมีข้อ ปล้อง เห็นได้ชัดเจน ตัวอย่างเช่น หญ้าปากควาย หญ้าข้าวนก หญ้าคา หญ้าตีนนก หญ้าขจรจบ เป็นต้น
2.2 วัชพืชใบกว้าง ใบจะมีลักษณะกว้างมากกว่าแคบ ตัวใบ อาจมีรูปร่างหลายแบบ เช่น รูปไข่ รูปกลม รูปแฉก เป็นต้น เส้นใบจะสานกันเป็นร่างแห ตัวอย่างเช่น ผักเบี้ย ผักโขมหนาม ผักเสี้ยนผี สาบเสือ ไมยราบ เป็นต้น
2.3 วัชพืชประเภทกก เป็นวัชพืชใบเรียวยาวประเภทใบแคบ ไม่มีข้อไม่มีปล้อง เช่น กกขนาก กกสามเหลี่ยม แห้วหมู แห้วกระดาน หนวดปลาดุก เป็นต้น
2.4 วัชพืชประเภทเฟิร์น เป็นพืชไม่มีดอก ไม่มีเมล็ด ขยายพันธุ์ด้วยสปอร์ ชอบขึ้นในน้ำ ที่ชื้นมีน้ำขัง เช่น ผักแว่น ผักกูดนา จอกหูหนู เป็นต้น
2.5 วัชพืชประเภทสาหร่าย เป็นพืชชั้นต่ำอาจเป็นเซลล์เดียว หรือหลายเซลล์เชื่อมต่อกัน เช่น สาหร่ายไฟ ตะไคร่น้ำ เป็นต้น
