ทำไมเกษตรกร จึงยังไม่ยอมหยุดเผา

เกษตรกรหรือผู้ประกอบการในพื้นที่เกษตรมักทำการเผา เช่น เผาตอซังฟางข้าว เผาต้น/ใบข้าวโพดหลังเก็บเกี่ยวเพื่อความสะดวกในการไถเตรียมดิน เผาไร่อ้อยก่อนเก็บเกี่ยวเพื่อสะดวกในการตัดและลดต้นทุนค่าจ้างตัด เป็นต้น

ซึ่งเป็นที่ทราบดีว่าการเผา เป็นการทำลายธาตุอาหาร น้ำในดิน จุลินทรีย์ รวมทั้งแมลงที่มีประโยชน์ ทำให้สภาพดินเสื่อมโทรมระบบนิเวศของดินไม้สมบูรณ์ เกิดการแพร่ระบาดของโรคได้ง่ายขึ้น จึงต้องมีการใช้สารเคมีในการเพาะปลูกมากกว่าเดิมทำให้ต้นทุนการผลิตสูงขึ้น ที่สำคัญยังเป็นสาเหตุหนึ่งของฝุ่นควันมลพิษทางอากาศ สร้างความเดือดร้อนรำคาญให้กับผู้อื่นอยู่เสมอ ทั้งกลิ่นควัน เศษเขม่า เกิดการลุกลามไปยังแปลงพืชข้างเคียง บ้านเรือน ผู้ใช้รถบนถนน  สถานที่และทรัพย์สินของทางราชการ ซึ่งหน่วยงานภาครัฐที่เกี่ยวข้อง

โดยเฉพาะกรมส่งเสริมการเกษตร ก็ไม่ได้นิ่งนอนใจ มีการจัดทำโครงการและกิจกรรมรณรงค์เพื่อให้เกษตรกรหยุดเผาในพื้นที่เกษตรมาอย่างต่อเนื่อง มีเป้าหมายสร้างเครือข่ายเกษตรกรปลอดการเผา โดยใช้กลไกของศูนย์เรียนรู้การเพิ่มประสิทธิภาพกรผลิตสินค้าเกษตร (ศพก.) หรือศูนย์จัดการดินปุ๋ยชุมชน (ศดปช.) หรือกลุ่มเกษตรกร พร้อมจัดอบรมหลักสูตรถ่ายทอดความรู้และพัฒนาศักยภาพเกษตรกรให้สามารถเป็นวิทยากรด้านการทางการเกษตรปลอดการเผา

ซึ่งจะพิจารณาใช้เทคโนโลยีการจัดการเศษวัสดุการเกษตรทดแทนการเผาที่เหมาะสมกับบริบทของพื้นที่ เพื่อใช้เป็นจุดเรียนรู้และศึกษาดูงาน เช่น จัดทำแปลงเรียนรู้การไถกลบตอซังทดแทนการเผา ทำปุ๋ยหมัก เพาะเห็ดฟาง ผลิตอาหารสัตว์ ผลิตถ่านอัดแท่ง หรือการปลูกพืชทดแทน เป็นต้น       

อย่างไรก็ตาม การเผาแม้จะเป็นพื้นที่ของตนเองก็เป็นสิ่งที่ผิดกฏหมาย ตามมาตรา 220 ที่บัญญัติไว้ว่า “ผู้ใดทำให้เกิดเพลิงไหม้แก่วัตถุใดๆ แม้เป็นของตนเองจนน่าจะเป็นอันตรายแก่บุคคลอื่นหรือทรัพย์สินของผู้อื่น ต้องระวางโทษจำคุกไม่เกิน 7 ปี และปรับไม่เกินหนึ่งแสนสี่หมื่นบาท” และถ้าการกระทำความผิดดังกล่าวในวรรคแรกเป็นเหตุให้เพลิงไหม้แก่ทรัพย์ตามที่ระบุไว้ในมาตรา 218 ผู้ประทำต้องระวางโทรษดังที่บัญญัติไว้ในมาตรา 218 ด้วย ซึ่งหากท่านได้รับความเดือดร้อน สามารถแจ้งไปยังฝ่ายปกครองในพื้นที่ของท่านเพื่อดำเนินการต่อไป